”BOEM”. De kamerdeur slaat achter haar dicht: “JIJ SNAPT HET ECHT NIET HE? ”
En nee. Jij begrijpt het echt niet. Je wilt het heel graag, maar nee.
Terwijl jij je afvraagt wat je nu weer verkeerd hebt gedaan, ligt je dochter huilend op bed. Boos, verdrietig, moedeloos.
Er gaan heeeeeeel veel gedachten door haar hoofd:
“Waarom begrijpt niemand mij? En waarom moest Lisa precies vandaag met die stomme Loes afspreken? Juist na dat slechte cijfer voor rekenen had ik ECHT even met Lisa naar onze boomhut willen gaan. Misschien vindt Lisa mij gewoon niet meer leuk? Ben ik dan echt zo’n irritante “know it all” als papa me soms noemt? En even: waarom boeit het mama eigenlijk zo hoe mijn kamer er uit ziet? Als zij er zo’n last van heeft kan ik toch gewoon de deur dicht doen?! Misschien laat ik hem ook gewoon dicht. Voor ALTIJD. Want no way dat ik mama nu nog over mijn slechte cijfer ga vertellen. Snappen zij en de juf eigenlijk niet dat ik echt KEIHARD mijn best doe???
Tegelijkertijd gaan er minstens net zo veel gedachten door jouw hoofd:
“waarom is het altijd ZO een drama voor haar als iets niet zo gaat als dat zij het in haar hoofd had?
En waarom gedraagt ze zich op school wel altijd netjes en hier thuis ontploft ze zodra ik iets zeg?
Waarom luistert ze eigenlijk nooit naar mij? En waarom is altijd alles zo ingewikkeld ?
...zou het kunnen dat ze ADHD heeft of zo? Of doe ik het gewoon niet goed ?Ik weet dat ik niet perfect ben maar ik doe ook maar mijn best!”
Dit dus. Dit was ooit the story of my life. Is dit ook JOUW verhaal?
Vraag jij je af hoe hier ooit een happy ending aan kan komen? OF er überhaupt een happy ending is?
Yep. Die is er. Geloof me maar. Want ooit stond ik in de schoenen van jouw dochter. En uiteindelijk kwam ik er achter hoe ik met aaaaaalllll deze emoties en gedachten om kan gaan. En ik sta te popelen om jullie te helpen om ook een paar hoofdstukken verder te komen in dit verhaal. Hoofdstukken met te gekke titels als:
- “Aaaaaaahhhh nu snap ik het!”
- “Oooooohhhh op DIE manier kan ik het dus ECHT oplossen” en last but not least
- “Yesssssssssss dit is STUITEREN van trots!”
Jazeker, als jullie bij dit laatste hoofdstuk aankomen dan gaan jij en je dochter stuiteren van trots.
Jij omdat je je dochter eindelijk begrijpt. En jouw dochter omdat ze straalt van zelfvertrouwen en eindelijk ziet hoe veel geweldige eigenschappen zij heeft.
En dan… op een dag… ziet die innerlijke monoloog er op eens heel anders uit.
Jouw dochter denkt: “ ik kan gewoon aan de juf vragen of ze op een andere manier aan mij kan uitleggen hoe dat werkt met die rekensom. En als ik dan toch eens boos wordt, weet ik ook dat dit gevoel weer weg gaat. Ik kan aan Lisa vragen of we een keer met z’n drieën naar de boomhut willen gaan. Want ik weet gewoon dat ik goed ben in oplossingen bedenken. Ik kan dit. ECHT WEL!”
En jij “Ik zie dat ze een heel stuk relaxter is nu, volgens mij heeft ze mij helemaal niet zo erg nodig om haar problemen op te lossen. En ergens heeft ze wel een punt: als haar kamer weer een bende is, laat ik die deur gewoon dicht. De visite zou ook vast wel snappen dat een kinderkamer niet altijd is opgeruimd. Ach, wat ben ik toch trots op mijn dochter. En... mijn man heeft eigenlijk wel gelijk: Ze IS een know-it-all. Maar niet op een vervelende manier. Nee ze weet gewoon hoe ze de dingen op haar manier moet aanpakken.
Als jij DIT wilt (en ik kan me bijna niks anders voorstellen dan dat je nu denkt: JAAAAA DIT WIL IK!) dan moet je gewoon op
knopje klikken en BAM hebben wij een afspraak staan. Gewoon om een keertje lekker te sparren. GRATIS, vrijblijvend.
Ik ga NIET proberen je een wasmachine te verkopen. Maar als het klikt dan mag je weten dat ik iets suuuuper tofs voor jullie heb waardoor jij en je dochter uiteindelijk kunnen zeggen “Gelukkig lopen we buiten de lijntjes...want wat is het toch mooi hier!”